χαριεντής

ὁ, Μ

χαρίεις.

[ΕΤΥΜΟΛ. Μτγν. τ. τού επιθ. χαρίεις*, σχηματισμένος από το θ. τής γεν. χαριεντ-ής κατά τα σιγμόληκτα επίθ. σε -ης].